Welkom! Dit is een bijzondere blog, eentje die dichter bij mijn hart ligt dan ooit tevoren. Vandaag neem ik je mee in een reis. Mijn reis. De weg die ik heb afgelegd om te komen waar ik nu ben – een pad vol confrontaties, diepe dalen, groei en transformatie.
Misschien herken je jezelf in mijn verhaal. Misschien voel jij je ook soms verloren, gevangen in je eigen hoofd, zoekend naar een manier om écht jezelf te zijn. Misschien weet je niet waar te beginnen. Laat deze aflevering een liefdevolle uitnodiging zijn om jezelf beter te begrijpen en om jezelf de ruimte te geven om te groeien.
Dit is het verhaal van mijn diepste pijn, mijn grootste doorbraak en hoe ik van een verdwaald meisje transformeerde in een vrouw die leeft vanuit haar ware essentie.
Dus neem een moment voor jezelf. Adem diep in en uit. En laat je meenemen in mijn verhaal.
Zestien jaar, en ik voelde me al verloren. Niet zomaar een beetje zoekend, zoals veel leeftijdsgenoten. Nee, ik was volledig verdwaald in mezelf. In een wereld die me benauwde, waarin ik niet wist wie ik was, waar ik thuishoorde, of waarom ik me voelde zoals ik me voelde.
Van buiten leek het misschien alsof ik gewoon een temperamentvolle tiener was. Iemand met een grote mond, met opstandigheid in haar bloed. Maar wat niemand zag – of misschien liever niet wilde zien – was de diepe leegte die zich als een donkere schaduw in mij had genesteld.
Ik was boos. Zo ontzettend boos. Maar niet alleen op de wereld, op mijn ouders, op school, op regels die me klein hielden. Ik was boos op mezelf.
Ik was boos omdat ik nooit genoeg leek te zijn.
Boos omdat ik nooit de rust in mezelf vond.
Boos omdat mijn gedachten me geen seconde met rust lieten.
Boos omdat ik altijd het gevoel had dat ik harder moest vechten dan anderen.
Boos omdat ik het gevoel had dat niemand écht zag hoe ik me voelde.
Ik probeerde mezelf groter te maken dan ik was. Als ik maar luid genoeg was, als ik maar scherp genoeg was, als ik maar iedereen afstootte voordat ze te dichtbij kwamen, dan zou niemand zien hoe breekbaar ik eigenlijk was.
Maar diep vanbinnen?
Ik was uitgeput.
Ik lag ’s avonds in bed en staarde naar het plafond, mijn gedachten een eindeloze maalstroom van twijfel, angst en schaamte. Ik kon mezelf niet stoppen. Ik kon mijn hoofd niet uitzetten. Het voelde alsof ik opgesloten zat in een ruimte zonder ramen, zonder deuren.
En ik haatte mezelf ervoor.
Ik haatte hoe ik reageerde, hoe ik schreeuwde, hoe ik steeds opnieuw diezelfde destructieve patronen herhaalde.
Ik haatte hoe ik mensen van me af duwde, terwijl ik diep vanbinnen smeekte om liefde en begrip.
Ik haatte hoe ik altijd maar hard moest werken, moest ploeteren, moest vechten – terwijl anderen moeiteloos leken te glijden door het leven.
Ik haatte hoe ik nooit rust vond. Hoe ik altijd op scherp stond. Hoe ik mijn eigen lichaam niet eens een veilige plek vond om in te zijn.
Mijn hoofd was als een oorlogsgebied.
En niemand zag het.
Totdat het escaleerde.
De ruzies met mijn mama werden heftiger. Mijn reacties werden extremer. De uitbarstingen explosiever. Maar die ene dag… die dag ging het te ver.
Ik weet niet eens meer exact wat de aanleiding was. Iets kleins, onbenulligs waarschijnlijk. Maar in mij sloeg het om als een tornado. Het voelde alsof alles zich opbouwde in mijn lijf en ik moest ontploffen. Mijn woorden waren scherp, giftig, ongecontroleerd. Mijn lichaam trilde van woede, mijn hart bonkte in mijn borst.
Ik zag haar blik, de pijn in haar ogen, maar ik kon niet stoppen. Ik werd overspoeld door iets dat groter was dan mezelf.
Totdat de storm ging liggen.
De stilte die volgde was nog harder dan al het geschreeuw daarvoor.
Ik voelde de kilte van de vloer tegen mijn benen toen ik neerzonk. Mijn ademhaling ging snel, te snel. Mijn handen trilden. En toen kwam het besef.
Wat ben ik aan het doen?
Wie ben ik aan het worden?
En toen werd het stil. Niet alleen om me heen, maar ook in mij.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik iets anders dan boosheid.
Ik voelde angst.
Angst voor mezelf. Angst voor wat ik aan het doen was. Angst voor de weg die ik bewandelde en waar die me heen zou brengen.
Het was op dat moment dat ik wist: dit kan niet langer zo.
Niet omdat anderen dat vonden. Niet omdat ik moest voldoen aan een norm.
Maar omdat ík niet meer zo wilde leven.
Omdat ík mezelf niet langer kwijt wilde zijn.
Dat was het begin.
Niet het einde van de strijd – verre van. Maar het eerste moment waarop ik mezelf recht aankeek en toegaf: ik ben verloren, en ik wil mezelf terugvinden.
Dat was het moment waarop ik begon te zoeken. Naar antwoorden. Naar heling. Naar iets dat me kon helpen om mezelf niet langer kapot te maken.
Ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik wist alleen dat ik niet wilde eindigen als een schim van mezelf.
En dus begon mijn reis.
Een reis waarvan ik niet wist waar hij me naartoe zou brengen.
Ik dook in alles wat ik kon vinden over persoonlijke ontwikkeling. Ik verslond boeken over spiritualiteit, energetisch werk, de werking van de menselijke geest. Ik zocht antwoorden in mezelf, in mijn verleden, in de patronen die ik had opgebouwd.
Ik begon te begrijpen waarom ik deed wat ik deed.
Waarom ik vocht in plaats van voelde.
Waarom ik mijn hart had afgesloten en een muur had gebouwd.
Waarom ik altijd het gevoel had dat ik harder moest werken, moest presteren, moest bewijzen dat ik bestaansrecht had.
Langzaam begon ik die muur af te breken. Laag na laag ontdekte ik delen van mezelf die ik jarenlang had genegeerd. Mijn pijn, mijn angsten, mijn onzekerheden – maar ook mijn kracht. Mijn zachtheid. Mijn vrouwelijke energie, die ik altijd had onderdrukt uit angst om zwak te lijken.
Ik stelde mezelf de vraag:
Wie ben ik als ik niet vecht?
Wie ben ik als ik niet hoef te bewijzen dat ik goed genoeg ben?
Wie ben ik als ik gewoon mag zijn?
En nu, op mijn 31e, kijk ik terug en zie ik hoe ver ik ben gekomen. Niet omdat ik alles perfect heb gedaan, maar omdat ik mezelf heb toegestaan om onvolmaakt te zijn.
Ik ben hier omdat ik niet langer vecht tegen mijn eigen demonen, maar omdat ik ze accepteer, ik laat ze er zijn.
Als ik nu terugkijk op mijn reis, zie ik een vrouw die niet langer in de schaduw van haar oude zelf leeft, maar een vrouw die haar licht durft te laten schijnen.
Het resultaat van alles wat ik heb doorgemaakt is niet een eindpunt, maar een continue transformatie, een diepere laag van verbinding met mezelf en de wereld om me heen.
Het leven dat ik leef is niet het leven van perfectie of controle, maar van overgave. Ik ben niet degene die de dingen forceren wil of de controle over alles vast wil houden.
Nee, ik ben iemand die nu haar vrouwelijke energie omarmt, haar intuïtie volgt, en vertrouwt dat alles zich ontvouwt op het juiste moment. De innerlijke chaos die ooit mijn leven domineerde, is nu vervangen door een gevoel van innerlijke vrede, een diep vertrouwen in het proces van het leven.
Waar ik voorheen mijn rust zocht in prestaties en goedkeuring van anderen, zoek ik het nu in het moment, in de simpele dingen die het leven mooi maken: een kop koffie in de ochtend, een moment van stilte, de liefdevolle woorden van Raf, mijn kids, mijn ouders..
Ik weet nu dat rust niet komt van het vermijden van mijn emoties, maar van het volledig omarmen ervan, van het toelaten van alles wat komt, zonder oordeel.
Want wat ik heb geleerd is dat alles een onderdeel is van mijn hele zijn. Ik ben niet mijn fouten, ik ben niet mijn gebroken stukken. Ik ben alles – het licht, de schaduw, de chaos en de rust.
Het grootste resultaat van mijn reis?
De diepe verbinding die ik nu voel met mezelf. En deze verbinding is niet iets wat ik zoek buiten mij. Het is iets wat ik dagelijks opnieuw kies, door me toe te staan volledig aanwezig te zijn, door volledig te voelen, door mezelf te accepteren zoals ik ben, op elk moment.
Ik ben niet meer degene die zich verliest in haar eigen verwachtingen of de verwachtingen van anderen. Ik ben de vrouw die haar eigen waarheid spreekt, die haar eigen pad volgt zonder zich te verontschuldigen voor haar keuzes. De vrouw die weet dat ze waardig is, ongeacht haar prestaties of uiterlijke successen. Ik ben de vrouw die het volste vertrouwen heeft in haar intuïtie en haar eigen kracht.
En de liefde die ik nu ervaar?
Die is niet gebaseerd op het goed doen of het voldoen aan normen. Het is de liefde die ik voor mezelf heb, de liefde die ik heb voor mijn reis, en de liefde die ik geef vanuit een plek van overvloeiing, niet vanuit tekort.
Het resultaat van mijn reis is dus niet wat ik ooit had gedacht.
Het is niet de perfecte vrouw zijn, of het bereiken van een onbereikbaar ideaal. Het is de vrijheid om te zijn wie ik werkelijk ben, zonder excuses.
Het is het vermogen om mezelf te omarmen, met alles wat ik ben en alles wat ik ooit zal zijn. Het is het besef dat ik niet hoef te voldoen aan een bepaald beeld, maar dat ik al helemaal compleet ben, precies zoals ik ben.
Deze reis was allesbehalve makkelijk. Het confronteerde me met de donkerste delen van mezelf, met de pijn die ik zo lang had weggeduwd. Maar het was de enige weg naar echte vrijheid.
Echte rust.
Echte zelfliefde.
En als ik iets zeker weet, is het dit:
Alles wat je zoekt, is al in jou aanwezig.
Je hoeft alleen maar terug te keren naar jezelf.
Lieve jij, dank je wel dat je er was, dat je gelezen hebt, dat je dit moment voor jezelf hebt genomen. Mijn verhaal is niet alleen het mijne – het is een verhaal van zoveel vrouwen die zich ooit verloren hebben gevoeld, die hebben gevochten met zichzelf, maar ook de kracht hebben gevonden om hun eigen pad te bewandelen.
Als er iets in deze blog met je resoneerde, als je jezelf herkent in mijn woorden, weet dan dat je niet alleen bent. Jouw reis is uniek, maar je hoeft hem niet alleen te maken.
Gun jezelf de ruimte om te voelen, om te groeien, om te helen. Alles wat je nodig hebt, is al in jou aanwezig. Je hoeft alleen maar terug te keren naar jezelf.
Voel je vrij om deze blog te delen met iemand die dit misschien ook nodig heeft. En als je jouw gedachten of ervaringen wilt delen, stuur me dan een bericht – ik hoor graag van je.
Tot de volgende blog.
En onthoud: jij bent genoeg. Jij bent krachtig. Jij bent het waard om volledig jezelf te zijn.
Copyright © 2024. All rights reserved.
